کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی

تو را گم می کنم هرروزو پیدا می کنم هرشب
 واینسان خوابها را باتو معنا می کنم هرشب
 مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای عشق
 چگونه با حضور خود مدارا می کنم هر شب 

 چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
 که این یخ کرده راازبی کسی  "ها"میکنم هرشب
 تمام سایه ها را می کشم برروزن مهتاب 

 حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هرشب
 دلم فریادمی خواهد ولی در انزوای خویش
 چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب
 کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی
که من این واژه راتا صبح معنا می کنم هرشب 

                                                        محمدعلی بهمنی 

برای روز میلاد کسی که به جان دوست دارمش 

عزیزترینم؛ مجال نبود تا در روز میلادت بنگارم  

این شعر که دوستش دارم برای توکه دوستت دارم 

تقدیم به تو باتمام وجود.... 

روز میلادت مبارک

گذشت....

در باورم هزاریادِ خرامان، گذشت ورفت

یــادی زِ خاطــرِ یاران  ، گذشت و رفت

دردی به دل نهفتم و  از من گذر نکرد

درمان به راه بود و، ز روحم گذر نکرد

در رهزنِ هزار غریبه به دل نشست

بر من غریب بود و ، غریبی به دل نشست

در من گذشت و گذشت و دمی گذشت

او در تلاش ، که آیا   دمی  گذشت؟

من بخششم هزار جهان را فرو شکست

من مهربانیم همه جان را فرو شکست !

در باور ِ پلیدِ سکوتش چه می گذشت ؟

من دیدم آن سکوت که بر دیگری گذشت!

اکنون نه اعتراض، نه ایمان ، نه اعتقاد

اینک منم جدا و رها ، بی هیچ اعتقاد

بر باورم هزار یاد ِ خرامان گذشت و رفت

دیگر به پشتِ سر، نظرهم نمی کنم ؛گذشت و رفت!!

                                                                  اردیبهشت 84

اکنون پدر...

 یادش بخیر  

 ۷ سال گذشت  

 می بینی ؛۷ سال گذشت 

 همین دقایق بود ؛همین ساعتها که همه فرشتگان خدا دست تورا می گرفتند که به بالا       نظر کنی 

 همین لحظات بود 

 همین ثانیه ها که برای همیشه آرام گرفتی  

 امروز بعد از هفت سال برای تو  کسانی را به مهمانی بردم که نفهمیدند این سفره را      برای هفتمین سال تو گشودم!!! 

 عجب.... 

 خداحافظ  ای آنکه برای نجات تو ؛خدا دست به سویت گشود... 

 خداحافظ اکنون پدر... 

 بر مزار تو نوشتم 

                               زندگی باتو چه کرد  

                                     که تو تنها ماندی؛ 

                                            و سکون ماند و 

                                                                 سکوت! 

                                                                      سوگواری باخاک!!

هزار بار...

     هزار بار همیشه 

     هزار بار هنوز 

     مگر تو ای همه هرگز 

     مگر تو ای همه هیچ  

     مگر ؛تونقطه پایان بر این هزار خط ناتمام بگذاری 

     مگر تو ای دم آخر  

      ..... 

     در این میانه؛ 

     تو 

     سنگ تمام بگذاری!!!!! 

بی هیچ آرزو....

واین تمام آرزو بود عمری که بی هیچ آرزویی گذشت در ابتدای میانسالی به دنبال آرزو گشتن!!وعمری به دنبال آرزوهای نداشته گشتن،مثل تختی خالی ،مانده در خاطراتِ یک عمر غریب و

خانه ای که می رود به سویِ ابدیتی که تمام آرزوهای کودکی ام را نیز با خود ببردو تمام می شود

درابتدای روزی از روزهای تنهایی سفالها!و بعدها نسل هایی که عکسهای یادگاری مرا خواهند دید و دیگر نه من هستم نه خانهُ2+11و نه دیگر هیچ خاطره ای از انتهای کوچه بن بست که پر از عطر اقاقی بودو در چوبی که با دو چشم آهنیش همیشه مهربان منتظر کوبش ِ دستان تو می ماند،ونه حوض نه ماهی ها و نه دیگر هیچ !این چرخه اینجا به اتمام میرسد با روح مهربان مادربزرگِ خوب که زیرِطاقی های خانه موج می زند و این تمامِ آرزو بود عمری در پی آرزوهای نداشته...