نفس می کشم
حجم هوایی که دیگر نمی دانم چقدر آلوده است را به سینه می کشم ..
هوا پر از فکر های آشفته و بیمار است ...
نفس می کشم نامطمئن ،حجم عظیمی از بو و گندیدگی از مردمی ساطع میشود که بیشتر از تن های بیمار ،فکرهای بیمار دارند..
فردا کسی خواهد مرد ...
سوگواران پرواز و شوره دلان ویروس به سرعت تبدیل به عزاداران سینه چاک میشوند..
عده ای مردند،عده ای می میرند!!!فکر بیمار همچنان تکثیر می شود..
نفس می کشم و خودم را و همه آنهایی که دوستشان دارم را به سپیدی خاطر مطمئن خدواندگار می سپارم ...
در پناه خداوندگار قلبم و روحم را تعویذ می کنم باشد که نوع بشر که هنوز انسان مانده تندرست بماند
در پناه خداوندگار ..همین و تمام
سوم اسفند ماه