هزاربارۀ احساس من، منم تنها!
و موج طاقت ِ تنهایی ام چه سخت می کوبد.
حضورِ صخرۀ یادم
میان ِموج ِفراموشی ِ تمام ِ دریاها!
و لحظه لحظۀ عمری
که سخت می گذرد!
کنون منم تنها
به اوج رفته و تا اوج ،خستگی با من؛
هبوطِ لحظۀ دیدارِ آسمان در من
کنارِ خاطره هایم اسیر تکرارم
کسی ز پشتِ شیشۀ شب،
به خود مرا خوانده
حضور تاریک است!
میان مردم خسته، قدم زدن سخت است!
به روشنک گفتم :
" همیشه خاطره هایم اسیر تکرارند!"
و بعد پشت تباهی
همیشه چیزی هست
و دستهای عزیزی که باز تنهایند.
هجوم ِخاطره هایم اسیرِ عادت شد
و لحظه لحظۀ عمرم
حضورِ طاقت شد!
چه لحظه ها که به شوقت
به عرش می رفتم
تمام شوق ِ حضورت
به عشق عادت شد!
مرا ز ِ بی خودی ِ عمر رفته
می جویی
نکوش عزیزم؛
گذشت ِ عمربرایم سجودِ عادت شد!
در این میان ، نه من از خاطرات می گویم
نه عمر رفتۀ من ،
پس سکوت عادت شد!!
فروردین 82